Het zou een koude, winterse vakantie worden. Zelfs ín de auto zou het gaan vriezen. Het was dus belangrijker dan ooit om goed voorbereid op pad te gaan. En zo vond ik mezelf minutenlang terug voor het snoepjesschap in de supermarkt.
Eerder deze winter had ik het trommeltje achter de versnellingspook bijgevuld met roze biggenkoppen. Al bij een eerste laffe Nederlandse wintertemperatuur veranderden de onschuldige snuitjes in onwillige lapjes leer die de kaakspieren deden verkrampen. Voor de komende trip vielen deze dus sowieso af. Evenals zachte dropjes, winegums en tumtummetjes. Op zoek naar snoepjes die in bevroren toestand niet taai zouden worden, bedacht ik dat ik harde snoepjes moest kiezen. Snoepjes die toch al hard zijn, zullen hoogstens nog ietsjes harder kunnen worden. Iets hardere harde snoepjes, dat leek me goed te overzien. En zo koos ik voor de suikerhartjes.
De enorme zak verdween na het vullen van het trommeltje nog halfvol in het voorraaddashboardkastje. Hartjes waar lieve woorden als kus, raak of mooi op staan. Woorden van één lettergreep die je altijd moet lezen voordat je het hartje op je tong legt. Tenminste, tot aan deze vakantie dacht ik altijd dat iedereen een snoepje op zijn tong legt.
Al gauw hoorde ik dat Meneer O en ik tot een andere soort snoepjeseters behoren. Het ene soort is van de grote happen, snel thuis. Snoepjes eten, zoals een kameel een suikerklontje vermaalt. De kiezen verpulveren het hartje tot wat gruis dat achter in de keel verdwijnt. Een korte, maar intense smaakbeleving. Zelf ga ik liever voor een langdurig, maar minder vurige senstatie. Dit soort propt het hartje tegen het gehemelte en laat hem langzaam als een suikerspin uiteen vallen. Liever langer plezier, dan kort en hevig.
Niet alleen suikerhartjes, maar ook bonbons, waterijsjes of yoghurt met stukjes aardbei laten de mensheid uiteenvallen in bijters en slikkers. Een rondje googlen tijdens een van de reisdagen in de auto liet zelfs zien dat dit onderscheid wetenschappelijk bestudeerd wordt. Iets met een verschil tussen geslachten en verschillende smaakbelevingen tot gevolg. Er ging een geheel nieuwe wereld voor me open. Hartje na hartje verdween in mijn mond om te testen hoe deze snoepjes het liefste gegeten worden. Bijten of langzaam opslikken. In bevroren toestand of verwarmd bij de kachel van de auto. Hoe dan ook, ze deden me vooral inzien hoe belangrijk mijn goede voorbereiding was geweest. Een echte autovakantie is namelijk pas compleet met goede snoepjes.
1 Reactie
Wat een heerlijk begin van de dinsdagochtend. De sensatie van een hartje, het snoepgoed van toen ik nog klein was. Het is er nog steeds. Vanwege diabetes weet ik dat een hartje bijna evenveel suiker bevalt als een suikerklontje, dus eet ik ze nauwelijks meer. Maar…àls ik er eentje eet, dan is de sensatie lang en schuldig. Dank voor je leuke column