Ondertussen ben ik al meer dan zeven jaar samen met Meneer O, maar pas gisteren ontdekte ik dat we allebei nog een liefde hebben. De voorliefde voor de chocoladerozijn. De chocoladerozijn laat zich vaak eten al voordat mijn brein het bedacht heeft. Dat heeft alles te maken met het feit dat het meer is dan een optelsom van de rozijn en chocola. De rozijn is zoet, al het overbodige uit de druif is verdampt en enkel het goede blijft over. Omhul dit in een laagje pure chocolade en je hebt een brokje hapklaar genot.
Dat ik niet wist dat Meneer O ze ook als een bodemloze put tot zich kan nemen, komt omdat ik ze tot gisteren eigenlijk nooit kocht. Ik had namelijk altijd een probleem met de chocoladerozijn: de splinters. Tenminste, in mijn hoofd noem ik het splinters, waarmee ik niets meer bedoel dan de ieniemienie steeltjes die soms nog aan een rozijn zitten. Een overblijfsel van het plukken van de druif.
Hoewel het millimeterwerk is, voelt de splinter als een stok in mijn mond. Mijn tong weet alles altijd met een factor 1000 te vergroten en maakt zo dat een blaar in mijn wang kan voelen als een springkussen. De oneffenheid van een nieuwe vulling lijkt dieper dan een maankrater. Het steeltje van een chocoladerozijn is in mijn hoofd op eenzelfde manier geworden tot een splinter. Het gevoel van de knapperige chocolade gevolgd door het kauwgomachtige van de rozijn wordt onderbroken door iets dat er niet hoort. Een brute onderbreking precies op het moment dat je het even niet kan gebruiken.
Totdat ik gisteren een schaaltje chocoladerozijnen deelde met Meneer O. Ik klaag over een splinter maar hij schudt zijn hoofd. Hij pakt een chocoladerozijn tussen duim en wijsvinger en bekijkt het van alle kanten. ‘Een druif groeit nou eenmaal aan een steeltje, dus is het niet super ambachtelijk dat er soms eentje blijft zitten?’ mijmert hij. En opeens zie ook ik de andere kant van de splinters. Iedere rozijn is in een jasje omhuld en dus zie je een splinter nooit aankomen. De vragen stapelen zich op in mijn hoofd. Ben je eigenlijk niet een geluksvogel als je precies die ene rozijn mét splinter in je mond weet te steken? Maken de splinters aan de chocoladerozijnen het leven niet juist spannend en zouden we dus niet veel meer moeten genieten van alle splinters die we tegenkomen in ons leven?
1 Reactie
Erg leuk! Mooi beschreven, herkenbaar en toch weer niet. Ken je het verhaal van de balk en de splinter? Staat in de bijbel, heb het laatst nog verteld aan de kinderen van mijn klas, zij waren zeer onder de indruk. Vraag maar aan meneer O.