Het aardappel-compromis

Ik houd van rijst. Met curry. Meneer O houdt van aardappelen. Met boontjes. Bij ons in de keuken schipperen we dus wat af tussen Oer-Hollands en Aziatisch. Wat te doen als je eigen smaak en die van je huisgenoot niet helemaal overeen komen?

Ik dacht altijd dat er in het geval van uiteenlopende voorkeuren weinig anders op zit dan allebei om de beurt een concessie te doen. Zoiets als de ene dag aardappels en de andere dag rijst. Elkaar om de beurt tegemoet komen, zodat je om de beurt blij bent. Maar dit betekent ook dat je om de beurt eigenlijk niet zo blij bent. Dat moet beter kunnen.

Gelukkig ligt een beetje supermarkt vol met fantastisch vreemde dingen. Compromis-voedsel noem ik dit ook wel. Eigenlijk zijn compromissen een slecht idee, zo dacht ik. Compromissen maken namelijk dat niemand echt blij is met een beslissing, enkel dat niemand te verdrietig is. Denk bijvoorbeeld aan courgette spaghetti. Sliertjes courgette die behalve de vorm weinig met spaghetti te maken hebben. Bloemkoolrijst doet het in die zin iets beter want dan komt de kleur tenminste nog overeen. Of dan slagroom light. Het lekkerste van slagroom zit hem wat mij betreft toch echt in het vet. Het is als water bij de wijn en daar dan toch een kater van krijgen. Maar er zijn uitzonderingen op de regel in de wereld van compromis-voedsel. Vorige week aten wij namelijk aardappeltjes met currysmaak. 

Voorverpakte, voorgekookte krieltjes met currysmaak klinkt misschien vies en chemisch. Maar dat is het niet. Althans niet vies, waarschijnlijk wel chemisch. De aardappeltjes zijn vast bedoeld als bijgerecht in een Aziatische rijsttafel, maar Meneer O flanste er een burgerlijk maaltje van met boontjes en een burgertje. En het mooiste was: we vonden het allebei lekker. Ik waardeerde vooral de currysmaak. Meneer O waardeerde het aardappelgedeelte. Met onze smaakpapillen bevestigden we de uitzondering op de regel. Het was een echt aardappel-compromis.