Ik heb een haat-liefdeverhouding met mandarijnen. Hoewel ze best lekker kunnen zijn, kan er met de mandarijn gewoon te veel mis gaan. Te droog. Te zuur. Te smaakloos. Te strak in zijn vel en dus niet te pellen. Te veel witte dingetjes en dus te veel werk om te pellen. Of dan die eeuwige kans op pitten. Simpel gezegd zijn de oranje citrussen gewoon niet zo stabiel als andere fruitsoorten. Tot een paar dagen geleden dacht ik altijd dat het kiezen van een lekkere mandarijn een kwestie van geluk is. Maar niets blijkt minder waar. Over weinig dingen bestaan namelijk zoveel theorieën als over de mandarijn.
Zo verzekerde iemand mij laatst dat je nooit twee van die mini sinaasappelen achter elkaar moet eten. De tweede zou na de eerste namelijk alleen maar tegen kunnen vallen. Verwarrend is wel dat iemand anders me vertelde dat je juist altijd meer dan één mee moet nemen, zodat je bij een mislukt exemplaar nog een tweede kans hebt. Verder tel ik mijn hele leven al mandarijnpartjes en zo weet ik dat de roodgelige bolletjes nooit uit elf stukjes bestaan. Die ene uitzondering maakt dat je een wens mag doen. Tot zover de onschuldige theorieën. Laatst vertelde een collega mij namelijk hoe je aan de buitenkant van een mandarijn kan aflezen of hij lekker is.
Het zou iets met de vorm en de schil zijn. Een losse schil betekent een verschrompelde binnenkant en dus een leerachtige hap. Daarentegen zouden de platte mandarijnen juist lekkerder zijn. Of waren het nou juist de ronde? En dan was er ook nog iets met de tijd van het jaar. Na een bepaalde feestdag zouden mandarijnen sowieso niet meer te eten zijn. Ofzo. Ik weet niet meer welke feestdag. Ik wil het ook helemaal niet weten. Want sinds ik dit weet, moet ik opeens zelf actief op zoek naar de lekkerste mandarijn. En nu durf ik niet meer. Bij elke vieze mandarijn ben ik nu namelijk de sukkel die niet goed gekeken heeft. Nog erger is dat elke lekkere geen geluk meer betekent, terwijl ik altijd dacht dat de oranje netjes symbool staan voor de winkans van een loterij.
Geef mij dus maar gewoon een verschrompelde mandarijn vol met witte dingetjes en pitten. Zolang het maar niet mijn eigen schuld is. Die eeuwige hoop op die ene lekkere mandarijn van het seizoen, maakt dat ik die vieze jongens toch wel blijf eten.
Nog geen reacties