Kamille

De buurvrouw van een paar straten verderop (eigenlijk is ze dus een buurtvrouw) wandelt elke dag een paar keer langs ons huis. Elke week een stapje trager. De golden retriever die ze uitlaat wordt bejaard en daarmee trager. Alle tijd om onze voortuin dus maar eens goed te bestuderen. Terwijl ze afgelopen weekend langs sloft, prijst ze onze donkerpaarse akelei. Het is haar lievelingsbloem en dus liet ik maar niet weten dat ik net emmers vol van deze akelige plant naar de container had verplaatst. Terwijl haar hond onze oprit bijna voorbij is, roept ze over haar schouder dat ik nog wel even die kamille eruit moet trekken want dat was toch net onkruid. 

Nu kon ik persoonlijk niet wachten totdat mijn kamilleplant zou gaan bloeien. Dit jaar ga ik namelijk mijn eigen thee oogsten. Niet eens per se omdat het zo lekker is, maar gewoon omdat ik dan eigen gekweekte thee kan drinken. Hoe dan ook, mijn kamilleplant daar in het hoekje van mijn tuin is een kruid en geen onkruid. Vind ik. 

Onkruid. De enige definitie is dat het er opeens is en je er niet op zit te wachten. Wel of geen onkruid wordt bepaald door de plek van groeien en de ogen waarmee het gezien wordt. Dat betekent dat je zelf mag kiezen wat onkruid is.  En als je goed kijkt, zie je overal onkruid.

Zo is de bananasplit op een menukaart mijn onkruid, terwijl het zomaar iemands lievelingstoetje kan zijn. In elke kledingwinkel hangt wel iets dat je foeilelijk vindt, terwijl het door iemand anders goedkeurend richting het pashokje wordt gebracht. Of dat broodbeleg dat je zelf nooit eet en enkel in huis haalt voor je huisgenoot. Dat klusje op je werk dat je altijd vooruit schuift, totdat je erachter komt dat je collega het met plezier doet.

Dit is een ode aan al het onkruid in ons leven. Opdat sommigen het niet als onkruid, maar als kamille zien.