De aardappeleter en het rijstmeisje

Afgelopen zondag at ik aardappels. Normaal gesproken niet iets om over naar huis te schrijven. Maar deze keer was anders dan alle andere keren dat ik aardappels at. Ze waren niet gekookt en geprakt met jus zoals ik ze eerder wel eens kreeg. Wat ze dan kruimig noemen, maar wat ik gewoon een raar woord voor korrelig vind. Niet alleen ben ik niet zo van de smaak, ook het proces van bereiden vind ik maar niets. Van die dikke gele knollen die veel te lang moeten koken om er bij te blijven staan. Maar als je dan wegloopt is direct je halve fornuis overstroomd. Pas als je het water hoort vechten met de vlammen herinner je je weer dat die dingen nog steeds stonden te garen.

Ik eet ze alleen omdat Meneer O er zo dol op is. Aardappelen met een stukje vlees. Zelf eet ik liever rijst. Met groente. Normaal gesproken vinden we elkaar niet in onze eetgewoontes, maar afgelopen zondag wel. Er werd mij niet zomaar wat aardappel voorgezet: het waren gestampte aardappels. Stamppot dus. Zuurkool stamppot. En als je dat dan de oven in schuift noemen ze het opeens een schotel. En hoewel mijn eetlust normaal gesproken al verdampt bij de typische koolaroma, hing er nu iets anders in de lucht. Een zoete damp van warme dadels, een vleugje ananas en frisse appel. Samen verdrongen ze de walm waar mijn ogen normaal gesproken van samenknijpen. Dit was een maaltijd van de uitgebreide versie. Blokjes kaas smolten tussen de perfect gestampte piepers. En ik vond het heerlijk. 

Kwam het door de nieuwe, zoete ingrediënten? Nee, want stamppot is stamppot en stamppot is vies. Kwam het door het knapperige laagje strooikaas gemengd met beschuit dat de oven wel maakt en een pan niet? Misschien. Maar het had vooral te maken met het feit dat je vanzelf gaat houden van alles waar de mensen die we leuk vinden van genieten. Het effect van overgekookte liefde. Nog even en we kunnen dus echt elke avond samen rijst eten.