Ik hou van geschreven geluiden. Tjilpen, tikken, zoeven, brommen, slurpen, murmelen. Zomaar een greep uit de woorden die gemaakt zijn naar het geluid dat erbij hoort. Als je erover nadenkt bestaan er veel meer van deze onomatopeeën dan je ooit voor mogelijk hield. Ik vind dat fijn. Het is een van de mooiste voorbeelden van eenvoud. Maar tegelijkertijd kan het nog veel beter.
Zo schijnt het dat ons ingewikkelde woord ‘klittenband’ in het Turks gewoon cırt cırt heet. Ik bedoel maar; waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? En als je een muziekinstrument een gong, een bongo of een toeter kan noemen, waarom hebben we dan ooit het woord xylofoon bedacht? Zodat we met scrabble in ieder geval een woord met de X weten? Die gemiste kansen zijn voor mij een bron van ergernis. Jammer dat het toch weer moeilijk moest terwijl het zo simpel kan zijn. Waarom heet een fietsbel niet gewoon een tringtring en een telefoon een bliebblieb?
Gelukkig zijn er ook parels. Voedsel doet het vaak goed en maakt gebruik van het geluid dat je in je mond hoort. Kroepoek. Knäckebröd. Of het spannendste lievelingsijsje van vroeger: de knettertop. Ook water is een bron van inspiratie voor de betere onomatopee. Plonzen, sprayen en druppen zijn precies de woorden die je zou verwachten.
Maar het allerbeste zijn klankwoorden in het kwadraat. De persoon die ooit bedacht om een klok te maken die hetzelfde geluid maakt als de vogel in de klok, die dan weer dezelfde naam heeft als het geluid dat de vogel in het echt maakt. De koekoeksklok. Ik bedoel maar, eenvoudiger wordt het toch niet?
Nog geen reacties